Zo kan het lopen

Trots als een kleine blonde aap met blauwe ogen was ik, toen mijn eerste boek Gewoon Bijzondere Vrouwen in de winkel lag. Schrijven was geheel onverwacht mijn ding geworden en een paar jaar later begon het warempel weer te kriebelen, wat zomaar resulteerde in een verfrissend nieuw boekenplan. Hoewel ik net als de eerste keer volslagen bevangen was door dit nieuwe plan, moest mijn idee natuurlijk eerst onderzocht worden en zo stortte ik mij dagenlang in ongecontroleerd brede Google-zoekacties. Met waterige, vierkante ogen struikelde ik op dag twee over de indrukwekkende site van Simone Awhina en besloot spoorslags contact met haar op te nemen. Hoe groot was het toeval toen bleek dat zij net over was vanuit haar woonplaats Sedona in de Verenigde Staten voor een korte vakantie bij haar ouders in de kop van Noord Holland.

Ze was meteen enthousiast, dus een afspraak was snel gemaakt. Een dag samen wandelen zou voldoende zijn om Simone’s levensverhaal te aanhoren. Dacht ik. Ik pikte haar die bewuste dag op het station op en daar gingen we, lopend door bos en veld. Ze was enthousiast, open en puur en zonder enige terughoudendheid begon ze te vertellen. Van totale verbijstering over de heftigheid van haar verhaal, heb ik gedurende al die uren niet veel meer dan een paar zinnetjes gestameld en verder viel ik voornamelijk stil. Wat een vrouw! Dit was te veel, te groot, te heftig voor mijn plan en we besloten het dan ook te laten voor wat het was.

Een paar weken later berichtte Simone mij dat ze besloten had om de ruim 800 kilometer lange pelgrimsroute te gaan lopen naar Santiago de Compostela. Alleen. En ze was al vertrokken eigenlijk. Weer was ik sprakeloos. Zelf ging ik die periode met mijn gezin naar een camping in Frankrijk, ook leuk, maar haar hele bruisende, avontuurlijke wezen bleef die weken door mijn hoofd spoken. Zodanig dat ik haar eenmaal weer thuis een sms stuurde ‘Kan ik misschien nog iets voor je betekenen, je blijft maar in mijn systeem zitten?’ En jawel, Simone had die dag besloten van haar levensverhaal een boek te gaan schrijven. Maar wie kon haar daarbij helpen? Een verhaal vertellen is tenslotte iets anders dan een boek schrijven. Ze vroeg haar engeltjes om hulp, zoals Simone wel vaker deed, merkte ik later.

Op de dag af twee jaar na onze eerste wandeldag ondertekende Simone en ik het contract bij onze uitgever The House of Books. Ik ga op reis en laat achter verscheen een half jaar later, februari 2011. Inmiddels zijn we twee jaar verder en is de derde druk verschenen, met vernieuwd omslag!

---