Papa

‘Dag pop’, zei je toen we afscheid van elkaar namen op je één na laatste woensdag.

We waren aan het wachten op de taxibus die jou terug zou brengen van De Akkers naar Wissehaege in Eindhoven. Ik stond en jij zat. Nog een paar dagen en dan zou je gaan verhuizen. Terug naar Nuenen, eindelijk. Je wensen en dromen waren in de laatste periode almaar kleiner en kleiner geworden. Een ijsje eten bij de Italiaan. Een kop koffie drinken in het dorp.

Ik had met je te doen, zoals zo vaak de laatste maanden. Hoofd rechtop en goede moed, is papa’s wens bij alles wat je doet, schreef je meer dan 35 jaar geleden in mijn poesiealbum. Dus ik zweeg. We moesten goede moed houden; de lente was in zicht. Jij probeerde je verdriet niet te verhullen en ik wist mij er soms geen raad mee. ‘Het is maar labberdepoepie hè pa’, zei ik dan in jouw eigen woorden. ‘Ze hebben me goed te pakken ja’, antwoordde jij met een zucht.

De laatste tijd zag ik je in mijn gedachten in allerlei scenes van weleer. Jij die altijd zo’n atletische man was, zo sportief. Hoe vaak rende je per week op en neer naar Eindhoven? Dagelijks? En als het ging om je vroegere prestaties op de 100 meter sprint, volgde er een tijd waar zelfs Usain Bolt een puntje aan kon zuigen.

Zo vrolijk als je kon zijn, tranen met tuiten lachend om... een scheetkussen. Zo sterk en energiek als je altijd was, voortdurend bezig in en om ons huis. Zo lief en vrijgevig. Een groter hart is niet mogelijk. Maar ook bezorgd, overbezorgd zelfs, en soms was je ook een mopperkont, want wat kon jij je druk maken om zaken waar voor mijn gevoel niks aan te veranderen viel. Er werd heel wat gediscussieerd over van alles. En gefilosofeerd over het leven. We wisselden muziek uit en belden elkaar als er een vallende sterrenregen op komst was, of een maansverduistering.

De taxi arriveerde en bijzonder bedreven en secuur stuurde je de elektrische rolstoel het liftplateau van de bus op. Je had net je rijbewijs gehaald, in één keer natuurlijk. De deur van de taxi sloot zich en ik stak mijn hand naar je op.

‘Dag papa’, zei ik toen we voorgoed afscheid van elkaar namen op je één na laatste woensdag.

---