Het regende vogels

In de bossen van Ontario, Canada leven een paar oude mannen samen, outcasts, die bewust ervoor kiezen ver weg van de mensenmaatschappij en de daarmee gepaard gaande regels, verwachtingen en verplichtingen hun laatste dagen of maanden door te brengen. Zo ver weg dat ze haast onzichtbaar en onvindbaar zijn. Een fotografe zoekt de mannen op en raakt geïntrigeerd door hun sobere, pretentieloze en pure manier van leven.

Ik had gehoopt dat ik gegrepen zou worden door dit leven in de bossen, zo dicht bij de natuur. Dat Het regende vogels mijn verlangen naar versobering, stilte en natuur zou aanwakkeren. Maar wat je hoopt, hoeft niet het hoogst haalbare te zijn. Deze roman loopt en leest namelijk anders. Zowel de natuur als de opgevoerde karakters raken weliswaar, maar komen niet meteen maximaal tot leven, nog niet. In plaats van heldere beelden in kleur, blijft mijn leesbeleving hangen in een vaag zwart-wit.

Totdat een oude dame met wit haar ten tonele verschijnt en met weinig woorden het boek kleurt en mijn totale aandacht opeist. De 82-jarige Gertrude -later Marie Desneige genoemd- is als jong meisje weggestopt in een psychiatrische inrichting. Haar leven is bruut van haar afgenomen, totdat haar neef Bruno, vaste bezoeker van de outcasts, haar na 66 jaar opsluiting meeneemt naar de bossen. Waar zij blijft.

Marie Desneige is als enig personage in het boek gebaseerd op een bestaand persoon, namelijk Marie-Ange Saucier, tante van schrijfster Jocelyne Saucier. Ook zij werd decennialang verbannen naar een psychiatrische inrichting. Waarom precies is onbekend; haar thuisfront was haar blijkbaar liever kwijt dan rijk. Tragisch en niet te verteren. Saucier trok zich het lot van haar tante erg aan en zocht in de laatste fase van Marie-Ange’s leven vaak contact met haar. Ze besloot haar tante op te nemen in deze roman en haar zo in ieder geval op papier alsnog een leven te geven.

Het regende vogels is opgedragen aan deze Marie-Ange Saucier. Schrijfster Saucier wist dat één van haar personages aan het einde van het boek de dood zou vinden. Ze kon het echter niet over haar hart verkrijgen om Marie Desneige, ofwel Marie-Ange te laten sterven. Ze gunde haar en dus impliciet haar tante nog een paar mooie jaren, een leven van geluk en liefde, waarvan zij in werkelijkheid nooit had mogen proeven.

Wat in werkelijkheid niet was, heeft dankzij Het regende vogels alsnog mogen plaatsvinden.
Wat in werkelijkheid niet (meer) kan, kan in een boek altijd. Grenzeloos, fascinerend en verrijkend.

---

---

Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Meridiaan Uitgevers, uitgever Nelleke Geel en Not just Any Book op Twitter.