EHBO voor teksten

Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat ik niets weet. Vrij vertaald naar Socrates, is dat wat mij als schrijver kwelt: hoe meer ik schrijf, des te groter het besef dat ik een literair groentje ben. Zelfs met vier van mijn boeken op de planken van de stadsbieb, kom ik tot de conclusie dat ik pas kom kijken, dat mijn schrijfkunsten absoluut voor verbetering vatbaar zijn.

Momenteel doe ik een poging tot een vijfde boek. Een boek over dilemma’s rondom het leven en de dood. Trouw bouw ik wekelijks verder aan mijn manuscript, maar overtuigd van de kracht van mijn schrijfsels ben ik nog niet. Al weken knagen de twijfels over de spanningsboog van het verhaal. Genoeg dilemma’s om erin te verwerken en misschien zelfs wat onverwachte wendingen, maar waarom zou de lezer verder willen lezen, willen weten waar dit naartoe gaat? Wat maakt mijn verhaal de moeite van het lezen waard?

Ik heb hulp nodig. En wel snel, voordat ik de motivatie van het schrijven verlies. Ik maak een afspraak op de EHBO-post van de stadsbieb. Een paar dagen later kan ik terecht, dinsdag om 13.00 uur. Op de bewuste dag neem ik plaats in de wachtkamer: het centrale, zonnige binnenplein. In afwachting van de zuster bestel ik een vitaminesapje, maar ik hoef niet lang te wachten; ze is stipt op tijd.

Rustig en begripvol hoort ze mijn probleem aan. Ze is innemend, geduldig en uitermate deskundig, zoals dat van een EHBO’er verwacht van mag worden. Ze komt met verrassende ideeën, weet mij gerust te stellen en hoopvol te stemmen over de mogelijkheden van mijn boek-to-be. Gips, krukken of een operatieve ingreep komen niet eens ter sprake. Met een paar dagen boekrust, hier en daar een plotpleister en een flinke inspiratie-injectie zet ze mij weer op de rit. Opgelucht en opgetogen heb ik weer het volste vertrouwen in mijn boek. En in mijzelf. Voorlopig groen licht voor dit groentje. Nu nog een uitgever.

---

---

Met dank aan Mijke Pol, stadsbibliotheek Den Bosch en de Schrijfwerkplaats.