De linkshandigen - Christiaan Weijts

N.B. Deze blogpost lees je in slechts anderhalve minuut, terwijl de inhoud ervan je leven kan veranderen ;-)

Had ik De linkshandigen van Christiaan Weijts net na het verschijnen ervan in november vorig jaar gelezen, dan had het thema cartoon vs. vrijheid van meningsuiting een totaal andere lading gehad. Waar Denemarken in 2006 ‘slechts’ een onbeschaafde vloek over haar cartoonist uitgesproken zag, kreeg Parijs in januari de kogel. Dit laatste drama maakte dat hoofdpersoon en cartoonist Zink ondanks zijn zure eigenzinnigheid en horkerige houding toch mijn sympathie verdiende.

Zink, Simon Sinkelberg, tekent een smakeloos beledigende cartoon voor zijn opdrachtgever De Spiegel, hetgeen het startpunt vormt van een reeks gebeurtenissen en verwikkelingen in zijn persoonlijke en zakelijke leven. Wat volgt is een meeslepend, onderhoudend en knap geconstrueerd verhaal rond Zink en Katharina, een door hem opgepikte liftster met als bagage een cellokist en haar eigen, mysterieuze verhaal.

---

‘De absurde macht die sommigen aan cartoonisten en andere grappenmakers
toedichten heeft Simon altijd lachwekkend gevonden’ 
(p.15)

Zink is linkshandig, evenals Weijts zelf. In Zink’s gedachten over lot en levensloop speelt zijn linkshandigheid een nogal prominente rol. Want linkshandigheid is volgens Zink niet alleen bijzonder, het is zelfs bepalend voor je lot, hetgeen vanzelfsprekend sinister* zal zijn en een hoge mate van absurditeit teweeg kan brengen. Zijn eigen linkshandigheid brengt hem ertoe pittige, provocerende cartoons te tekenen.

Als Zink vanwege een gekneusde pols gedwongen is te tekenen met zijn rechterhand, merkt hij dat zijn staat van zijn daardoor volledig verandert. Het gevoel dat hij had tijdens een eerdere rechtshandige periode, komt terug en dat is minder zuur en kritisch. Zijn ‘sinistere arglistigheid’ verdwijnt, angst en onrust vloeien weg en hij tekent ongecompliceerd en laagdrempelig: het uitzicht. Klinkt mooi, je verandert hoe je iets doet –rechts in plaats van linkshandig- en daarmee verandert je gemoedstoestand. Zou dat waar kunnen zijn in het echte leven?

‘...merkt hij dat hij ook precies weet wat hem destijds als jongeman bezighield,
welke overwegingen hij had, wat zijn opvattingen en ambities waren.’
(p. 125)

Ik ga op zoek en stuit al surfend op de site Do something different. Veelbelovend en een nader onderzoek van mijn kant meer dan waard.

Twee professoren, Ben Fletcher en Karen Pine, onderzoeken al jarenlang het menselijk gedrag. Wij blijken onverbeterlijke gewoontedieren, die alles voortdurend op dezelfde manier doen en steeds opnieuw dezelfde patronen blijven herhalen, zelfs als dit voor ons nadelig uitwerkt. Zo is het steeds hetzelfde liedje. We zijn de naald in onze eigen groef geworden. Dingen anders doen blijkt inderdaad andere gevoelens op te wekken en dus een andere staat van zijn, is de conclusie van Fletcher en Pine. Zij hebben zijn een aantal praktische programma’s ontwikkeld, waarin je je kunt laten verrassen door kleine opdrachtjes, de Do’s, speciaal afgestemd op jou. Niet denken of leren, maar doen. Neem de eerste bus die voorbijkomt. Poets je tanden een week met links. Spreek een vreemde aan op straat. Dat soort dingen. Denk ik. Je leven zal veranderen, wordt beloofd.

Of dit alles blijvend is, is nog maar de vraag. De verandering in het gevoelsleven van Zink als gevolg van zijn gedwongen rechtshandigheid maakte van hem wat mij betreft een aangenamere persoon. Van mij mag Zink met zijn rechterhand blijven tekenen en zijn sinisteriteit voorgoed achter zich laten.

* Sinister is afgeleid van het Latijnse sinistra, wat zowel links als zwart betekent. In het Nederlands wordt met sinister gewoonlijk alleen de laatste betekenis bedoeld: duister, met een dreigende ondertoon.

---

Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Christiaan Weijts, De Arbeiderspers en Not just Any Book op Twitter.