Over het voorrecht je te mogen misdragen en vergeven te worden.

‘Moet je nagaan, ze zei Doe jij dát aan met kerstmis?’
​Mijn collega lachte er een beetje zuur bij en ik moet haar wel verbaasd aangekeken hebben, want dat zou míjn moeder nou nooit gezegd hebben. Mijn moeder had eigenlijk nooit commentaar op mij. Tenminste niet dat ik mij kan herinneren. Of het over mijn kleding ging of over grotere dingen, zoals mijn gedrag of de keuzes die ik maakte.
 
Ik mocht zijn wie ik was.
Daarmee is absoluut niet gezegd dat ik geen aanleiding tot commentaar gaf. Als puber had ik altijd wel wat te mopperen, ik kon (en kan) best chagrijnig zijn (gaat vanzelf over, laat mij gewoon met rust en vat het vooral niet persoonlijk op). Ik had overal een mening over (ga nog steeds graag de discussie aan en hoor graag ook andere inzichten en argumenten) en zette mij af, tegen alles en iedereen, met hand en tand en beide hakken in het zand (daar ben ik wel overheen gegroeid, denk ik). En dan was ik ook nog eens vreselijk eigenwijs. Destijds wist ik niet beter en vond ik het niet meer dan normaal.
 
Ik mocht zijn wie ik was.
Inclusief de uitgebreide verzameling onder de i van Irritant. Nu mijn beide ouders niet meer leven, is er niemand meer van wie ik deze onvoorwaardelijkheid mag verwachten. Dit is voorgoed voorbij. Daarom voel ik op pagina 730 een enorme snik in mijn hart:
 
'Hij huilt om het voorrecht zich te mogen misdragen en vergeven te worden.'
 
 
Een klein leven I Hanya Yanagihara
Nieuw Amsterdam Uitgevers I maart 2016