 Even tellen en inderdaad, ik geloof dat het er zes zijn. De titel doet vermoeden dat Sophie er een gecompliceerd soort van levenswandel op na houdt. En dat klopt. Laat staan wanneer er levensdraden van anderen doorheen geweven worden. In ultra-korte hoofdstukken wisselen perspectieven elkaar razendsnel af en soms is het even zoeken wiens verhaal je leest. Sophie, Hannah, Agatha, Barbara, Virginia... Wanhoop niet, gewoon doorlezen. Ik kwam er zelf wat laat achter, maar deze roman kun je beter niet lezen als een trein. Kies liever voor een boemeltje met vertraging, om de verwarring de baas te blijven. Want verwarrend is het af en toe zeker. Als lezer kun je gemakkelijk verdwalen in dit woud van woorden. Hoewel de dingen steeds duidelijker worden naarmate het einde nadert en je met een verrassende ontknoping wordt beloond, heeft Meuleman de lezer soms wel een beetje aan zijn lot overgelaten. Jonge-meisjes-vriendschap of obsessieve kalverliefde, liefdesrelatie of algehele afkeer, moord of verdwijning, goed of kwaad. En wat is er nou precies gebeurd? Niets is wat het lijkt, zelfs niet wie wie is, hetgeen je als lezer aardig om de tuin kan leiden (intrigerende variant) of je totaal confuus kan maken (belastende variant). Maar Meuleman weet heel goed waar ze mee bezig is en ondertussen is het genieten van woorden als woedende crackers en zinnen als zomerlucht rust sussend op hun huid. Prachtig, je zou laatstgenoemde haast hardop willen declameren. Meuleman jongleert met taal. Ze combineert in haar roman De zes levens van Sopie verschillende genres, waardoor het verhaal vele gezichten heeft. Allemaal even goed uitgewerkt, geen letter berust op toeval, wat een ingenieus resultaat heeft opgeleverd. Conclusie: dit debuut vraagt absoluut om meer van Meuleman. Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Sarah Meuleman, Uitgeverij Lebowski en Not just Any Book op Twitter.
0 Comments
 Voor altijd samen blijven. Dat is niet eenvoudig te realiseren, bewijzen de schrikbarend hoge scheidingspercentages: 1 op de 3 huwelijken haalt het ‘voor altijd’ bij lange na niet. Bij elkaar blijven is al heel wat, laat staan in de relatie een schat aan liefde terugvinden. Marthe van der Noordaa tracht de lezer in haar nieuwste boek een zetje in de goede richting te geven. Zonder relationele haken en ogen te mijden, kiest Van der Noordaa voor een positieve insteek. ‘In dit boek staat de rijkdom op de voorgrond’ lees ik op de achterflap. Na een huwelijk dat al bijna 20 jaar stand houdt, kan ik wel stellen dat het een bochtige weg is met vele hobbels en kuilen, waardoor je de prachtige omgeving vaker dan je lief is over het hoofd ziet. De tocht over deze bijzondere weg vraagt inzet en uithoudingsvermogen. Een positieve benadering is meer dan wenselijk, het is noodzakelijk. Kom maar op met die schat aan liefde! Hongerig begin ik te lezen in deze uitzonderlijk mooie uitgave. Verwachtingsvol duikel ik terug in de tijd, terug naar de Liefdesvonk (p.25). Denk je wel eens terug aan het moment dat je elkaar voor het eerst ontmoette, dat je de kriebels in je buik voelde en merkte dat het -hoera!- wederzijds was? Van der Noordaa raakt hiermee een weliswaar voor de hand liggend, maar wezenlijk punt. Moeiteloos roep ik die heerlijke, onbezorgde periode vol van vlinders na lange tijd weer op. Verrukkelijk gelukzalig. Ondanks dit hoopvolle begin merk ik dat mijn jarenlange huwelijkservaring mij in de weg gaat staan, waardoor Van der Noordaa mij minder gemakkelijk kan verrassen. Ik denk dat dit boek mij meer gebracht zou hebben, had ik het gelezen toen ik nog een prille partner was. Waar ik al lezende last van krijg, is de ongenuanceerdheid die ik hier en daar proef. De stereotiepe beschrijvingen van de vrouw, zijn op mij niet erg van toepassing en ook mijn man herken ik niet echt in hoe de man doorgaans zou zijn. ‘Als er een probleem is, willen vrouwen dat het liefst direct bespreken, terwijl mannen het ook wel eens even kunnen ‘parkeren’ als iets anders op dat moment prioriteit heeft.’ (p. 103) Dat werkt bij ons anders. Eveneens ongenuanceerd vind ik bijvoorbeeld de uitspraak ‘Open en ontspannen aanwezig zijn, gaat niet vanzelf. Het vraagt bewustzijn en meditatie.’ (p. 133). Dus meditatie is hiertoe een noodzaak? Daarmee worden hele volksstammen gediskwalificeerd als het gaat om open en ontspannen aanwezig zijn. Door deze stelligheid ga ik de waarheid ven het beschrevene ter discussie stellen en dat leest niet fijn. Ik ben nog maar moeilijk te overtuigen en twijfel krijgt de overhand, waardoor de andere, wél aangename en zinvolle tips en inzichten overschaduwd worden. De positiviteit waarmee Van der Noordaa de materie benadert, vind ik verfrissend en hoopgevend voor een al dan niet vastgelopen liefdesleven. Het lijkt mij mooi om dit boek samen met je partner te lezen en te kijken wat het jullie samen brengt. Kan je je kritische blik opzij zetten en bewandel je het pad van de liefde nog niet zo heel lang, dan biedt dit boek je een schat aan inzichten en daarmee een vruchtbare voedingsbodem voor een langdurige liefdesrelatie. Met dank aan Marthe van der Noordaa, ITIP school voor leven en werk en Not Just Any Book voor het beschikbaar stellen van Een schat aan liefde.
N.B. Deze blogpost lees je in slechts anderhalve minuut, terwijl de inhoud ervan je leven kan veranderen ;-) Had ik De linkshandigen van Christiaan Weijts net na het verschijnen ervan in november vorig jaar gelezen, dan had het thema cartoon vs. vrijheid van meningsuiting een totaal andere lading gehad. Waar Denemarken in 2006 ‘slechts’ een onbeschaafde vloek over haar cartoonist uitgesproken zag, kreeg Parijs in januari de kogel. Dit laatste drama maakte dat hoofdpersoon en cartoonist Zink ondanks zijn zure eigenzinnigheid en horkerige houding toch mijn sympathie verdiende. Zink, Simon Sinkelberg, tekent een smakeloos beledigende cartoon voor zijn opdrachtgever De Spiegel, hetgeen het startpunt vormt van een reeks gebeurtenissen en verwikkelingen in zijn persoonlijke en zakelijke leven. Wat volgt is een meeslepend, onderhoudend en knap geconstrueerd verhaal rond Zink en Katharina, een door hem opgepikte liftster met als bagage een cellokist en haar eigen, mysterieuze verhaal. ‘De absurde macht die sommigen aan cartoonisten en andere grappenmakers Zink is linkshandig, evenals Weijts zelf. In Zink’s gedachten over lot en levensloop speelt zijn linkshandigheid een nogal prominente rol. Want linkshandigheid is volgens Zink niet alleen bijzonder, het is zelfs bepalend voor je lot, hetgeen vanzelfsprekend sinister* zal zijn en een hoge mate van absurditeit teweeg kan brengen. Zijn eigen linkshandigheid brengt hem ertoe pittige, provocerende cartoons te tekenen. Als Zink vanwege een gekneusde pols gedwongen is te tekenen met zijn rechterhand, merkt hij dat zijn staat van zijn daardoor volledig verandert. Het gevoel dat hij had tijdens een eerdere rechtshandige periode, komt terug en dat is minder zuur en kritisch. Zijn ‘sinistere arglistigheid’ verdwijnt, angst en onrust vloeien weg en hij tekent ongecompliceerd en laagdrempelig: het uitzicht. Klinkt mooi, je verandert hoe je iets doet –rechts in plaats van linkshandig- en daarmee verandert je gemoedstoestand. Zou dat waar kunnen zijn in het echte leven? ‘...merkt hij dat hij ook precies weet wat hem destijds als jongeman bezighield, Ik ga op zoek en stuit al surfend op de site Do something different. Veelbelovend en een nader onderzoek van mijn kant meer dan waard. Twee professoren, Ben Fletcher en Karen Pine, onderzoeken al jarenlang het menselijk gedrag. Wij blijken onverbeterlijke gewoontedieren, die alles voortdurend op dezelfde manier doen en steeds opnieuw dezelfde patronen blijven herhalen, zelfs als dit voor ons nadelig uitwerkt. Zo is het steeds hetzelfde liedje. We zijn de naald in onze eigen groef geworden. Dingen anders doen blijkt inderdaad andere gevoelens op te wekken en dus een andere staat van zijn, is de conclusie van Fletcher en Pine. Zij hebben zijn een aantal praktische programma’s ontwikkeld, waarin je je kunt laten verrassen door kleine opdrachtjes, de Do’s, speciaal afgestemd op jou. Niet denken of leren, maar doen. Neem de eerste bus die voorbijkomt. Poets je tanden een week met links. Spreek een vreemde aan op straat. Dat soort dingen. Denk ik. Je leven zal veranderen, wordt beloofd. Of dit alles blijvend is, is nog maar de vraag. De verandering in het gevoelsleven van Zink als gevolg van zijn gedwongen rechtshandigheid maakte van hem wat mij betreft een aangenamere persoon. Van mij mag Zink met zijn rechterhand blijven tekenen en zijn sinisteriteit voorgoed achter zich laten. * Sinister is afgeleid van het Latijnse sinistra, wat zowel links als zwart betekent. In het Nederlands wordt met sinister gewoonlijk alleen de laatste betekenis bedoeld: duister, met een dreigende ondertoon. Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Christiaan Weijts, De Arbeiderspers en Not just Any Book op Twitter. |
JessicaIk schrijf. Archief
January 2019
|
RSS Feed