De zes levens van Sophie

Even tellen en inderdaad, ik geloof dat het er zes zijn. De titel doet vermoeden dat Sophie er een gecompliceerd soort van levenswandel op na houdt. En dat klopt. Laat staan wanneer er levensdraden van anderen doorheen geweven worden. In ultra-korte hoofdstukken wisselen perspectieven elkaar razendsnel af en soms is het even zoeken wiens verhaal je leest. Sophie, Hannah, Agatha, Barbara, Virginia... Wanhoop niet, gewoon doorlezen.

Ik kwam er zelf wat laat achter, maar deze roman kun je beter niet lezen als een trein. Kies liever voor een boemeltje met vertraging, om de verwarring de baas te blijven. Want verwarrend is het af en toe zeker. Als lezer kun je gemakkelijk verdwalen in dit woud van woorden. Hoewel de dingen steeds duidelijker worden naarmate het einde nadert en je met een verrassende ontknoping wordt beloond, heeft Meuleman de lezer soms wel een beetje aan zijn lot overgelaten.

Jonge-meisjes-vriendschap of obsessieve kalverliefde, liefdesrelatie of algehele afkeer, moord of verdwijning, goed of kwaad. En wat is er nou precies gebeurd? Niets is wat het lijkt, zelfs niet wie wie is, hetgeen je als lezer aardig om de tuin kan leiden (intrigerende variant) of  je totaal confuus kan maken (belastende variant). Maar Meuleman weet heel goed waar ze mee bezig is en ondertussen is het genieten van woorden als woedende crackers en zinnen als zomerlucht rust sussend op hun huid. Prachtig, je zou laatstgenoemde haast hardop willen declameren.

Meuleman jongleert met taal. Ze combineert in haar roman De zes levens van Sopie verschillende genres, waardoor het verhaal vele gezichten heeft. Allemaal even goed uitgewerkt, geen letter berust op toeval, wat een ingenieus resultaat heeft opgeleverd.

Conclusie: dit debuut vraagt absoluut om meer van Meuleman. 

---

---

Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Sarah Meuleman, Uitgeverij Lebowski en Not just Any Book op Twitter.