Gemarkeerd met een hashtag kwamen de wat dwingende woorden voorbij op Twitter: #boekvooralles. Ik keek wat verbaasd op en las het nog eens. Boek voor alles. Wat er naar mijn idee mee bedoeld werd is dat het schrijven van een boek slechts een succesvol eindresultaat kan opleveren als alles ervoor wijkt. Het boek moet voor alles gaan, ofwel alles opzij voor het schrijven van dat ene boek. Anders kom je er niet.
Sorry? Mijn haren gingen overeind, blosjes verschenen op de wangen en een spoor van irritatie trok langs mijn ruggengraat omhoog. Zo ging ik helemaal niet te werk. Verre van dat eigenlijk. Presteren was een werkwoord wat niet voorkwam in mijn Lijst van Deugden. Ook ik werkte hard, maar deed ik het bij nader inzien misschien toch niet goed? Waren die drie gepubliceerde boeken meer een kwestie van geluk en moest ik meer zitvlees kweken? Duidelijkheid in dit dilemma was geboden, tijd voor een wandeling. Onderweg liet ik de wind vrij spel door mijn haren, zwaaide ik eens flink met mijn armen en zoog ik de frisse, veel te laat in het jaar gearriveerde lentelucht diep in mijn longen op. Het antwoord kwam zoals gebruikelijk vanzelf. Het schrijven van een boek is een creatief proces dat zich niet laat forceren en het heeft geen enkele zin te blijven persen als de ballon simpelweg leeg is. Eerst moet er lucht in, veel van niets totdat de ballon zich spant en het haast niet anders kan dan een outburst van creativiteit teweeg brengen. En dat is het moment dat je begint met schrijven, dat het boek geschreven wil worden eigenlijk. Woorden vormen zich bloemig en belangeloos, zich opmakend voor een nieuwsgierige lezer die zich laat vullen met fantasie. Ieder zijn eigen manier, maar ik geloof niet dat ooit een werkelijk originele creatie ontstaan is vanuit dwang in welke vorm dan ook. Mijn boek gaat dan ook niet voor alles. Pas als alles zijn weg gevonden heeft en het marktplein van mijn gedachten leeg is, vinden letters, beelden en vormen hun eigen weg buiten de gebaande paden om. Want denk maar niet dat dit alleen geldt voor boeken. Welnee. Iedere creatie gedijt bij een vormloos vooraf.
6 Comments
ellen
25/4/2013 11:24:01 am
Jessica, ik ben het met je eens: een pure creatie laat zich niet dwingen. Maar denk je niet ook dat je omstandigheden kunt 'dwingen' waarin een creatie tot stand kan komen? Zomaar een gedachte. Ach, laat ik jouw goede voorbeeld volgen en met hond en goed gemoed de natuur in gaan. Leeg worden van boven, longen vullen met frisse lucht. 'Ns kijken of God via mij scheppen wil... En by the way, alle linkjes werken perfect!
Reply
Jes
26/4/2013 07:45:53 am
In de vorm van 'n hertje dit keer!
Reply
Ad
26/4/2013 07:38:14 am
Ik trek elke ochtend met mijn Kooikerhond Valik om 05.45 uur het bos in en ik hoor dan de stilte. Een mooier geluid is er niet, ondanks dat ik zo'n ruim 1500 cd's aan prachtige muziek heb. Op dat moment ben je een met de natuur, je mooiste omhulling van je lijf. Je bent dan een onderdeel van die natuur. Proef het, voel het en en laat je "leeglopen" om de nieuwe dag te beginnen.
Reply
Jes
26/4/2013 07:46:42 am
Jeetje Ad, dat is een mooi begin van iedere dag!
Reply
Kristina
26/4/2013 08:24:53 am
Leuk geschreven Jes, ga zo door. En trouwens is wandelen in de middag rond de Haverleij ook heerlijk....echt een aanrader.
Reply
Jes
26/4/2013 08:49:45 am
Volgende keer pikken we dat terras ook mee!
Reply
Leave a Reply. |
JES' BLOGIk schrijf. Archief
January 2019
|