Over Zeven minuten na middernacht - Patrick Ness, Uitgeverij De Geus, oktober 2013 Spreek de waarheid! ... is de dringende oproep van het monster aan de 13-jarige Conor, die heel wat moet doorstaan in dit prachtige, hartverscheurende verhaal. Werd hij al geteisterd door een terugkerende nachtmerrie, wordt hij 7 minuten na middernacht ook nog eens bezocht door een gigantisch monster. Een immense, tot leven gekomen taxusboom. Spreek de waarheid! ... is wat de taxus Conor krachtig en beklemmend laat ervaren. Dit gaat niet over jokken of leugentjes om bestwil. Dit gaat over de moed om te voelen wat je voelt, je hier niet schuldig over voelen en je durven uitspreken. Er zijn duizend-en-één redenen om vooral niet te zeggen wat je voelt. Het voorkomen van ruzie of afwijzing is een geaccepteerde reden. Zwijgen voor de lieve vrede. Ook het voorkomen van kwetsuren bij de ander die je zo dierbaar is, is een gangbare motivator om toch maar niet je gevoelens te ventileren. Het hart op de tong hebben is alles behalve eenvoudig en kan zelfs ondoenlijk worden als wat jij voelt not-done lijkt. Je kunt onwenselijke, haast onmenselijke en daarom liefst ver weggestopte gevoelens ervaren. Het uitspreken ervan en zo de mensen om je heen een andere, minder aimabele kant van jou laten zien, valt niet mee. Conor wenst zijn doodzieke moeder weg. Weg van deze aardbol, weg uit zijn leven. Om zelf af te kunnen zijn van dat eindeloze wachten, die pijn en ellende. Maar hij wil zijn moeder niet kwijt! Schuld en schaamte, vrees en blaam. Arme Conor, hij weet zich er geen weg mee en droomt een kudde nachtmerries. Spreek de waarheid! ... roept het taxus-monster weer en zo dwingt het Conor zijn hulp te aanvaarden en te spreken vanuit zijn hart. Het verhaal over de strijd van Conor is van alle (leef)tijden. Ook mijn moeder is overleden aan kanker, twee weken na de geboorte van mijn inmiddels 13-jarige zoon. Dit jaar stierf mijn vader, ook kanker. Tijdens het ziekteproces van mijn beide ouders bekropen mij zo nu en dan gevoelens waar ik niet trots op was. Beschamend, vond ik. Als ik al schrok van mijn eigen gedachten, wat moest een ander er dan wel van vinden? Meermaals ging ik met een grote dosis tegenzin naar mijn zieke moeder of vader en meermaals verlangde ik dat het over was, voorbij. Dat ik mijn deur dicht kon doen. Maar nee, toch niet, want dat betekende de eeuwigdurende Dood. Verwarrend. In mijn tuin echter geen taxus om mijn gedachten en de bijhorende schuldgevoelens te bevrijden. Zo lang je leven zijn gangetje gaat, vertonen ook je gevoelens eerder een kabbelend karakter. Op volle zee kun je echter ook andere emoties verwachten. Een uitzichtloos ziekbed, pijn en lijden: het is niet om aan te zien. Een uitputtingsslag voor alle betrokkenen, waarbij grenzen voortdurend overschreden worden. Het haalt al het goede, maar ook het minder goede in je naar boven. Je zorgt, luistert en geeft aandacht; je bent boos, getergd en kapot. Dit gevecht-met-gevoelens kan zich in iedereen afspelen. Zolang je er niet naar handelt, maakt het je heus geen slechter mens. Noch maakt het je schuldig aan wat dan ook. Het zijn slechts emoties die naar boven komen, om ook weer voorbij te gaan. Spreek de waarheid! ... herhaalt de taxus een laatste keer aan het bed van Conor's doodzieke moeder. Het moment is daar en dan is zelfs spreken vanuit je hart niet altijd gemakkelijk. ‘Ik wil niet dat je gaat!' zegt betraande Conor tegen zijn moeder, met zijn hand in de hare. Dappere Conor. En zo kan zij gaan, terwijl de wijzers van de klok het verhaal rond maken. Lees wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over dit boek. Volg @Patrick_Ness, @De_Geus en @notjustanybook op Twitter.
0 Comments
Leave a Reply. |
JES' BLOGIk schrijf. Archief
January 2019
|