De wonden van de moederliefde

Hoe interessant het mij ook lijkt, ik ben er nooit toe gekomen mij écht te verdiepen in het leven van een auteur. Ik ben geen fan, ook geen oeuvre-kenner. Een bewonderaar, dat ben ik wel. Van Van Dis. Ik begon bij Casablanca en In Afrika en belandde jaren later via Het Beloofde Land, Indische Duinen en Palmwijn bij Ik kom terug. De erudiete man, de onverschrokken avonturier, de bevlogen journalist, de niet minder dan formidabele schrijver; ik vind Van Dis een uitgesproken persoonlijkheid, een man met durf en karakter. In Ik kom terug maak ik kennis met zoon Van Dis en zijn moeder.
 
‘Jij een verhaal, ik een pil.’ De zoon geeft zijn moeder een papieren leven, voelt zich een ‘schrijvende gier’ (p.27). Hij parasiteert als schrijver op zijn stervende moeder, terwijl zij haar zoon voortdurend manipuleert. Maar hoe graag zij ook wil gaan, er moet zelfs een aardbeiendieet aan te pas komen voordat zij het leven laat.
 
Een emotioneel onderkoelde moeder-zoon relatie gekenmerkt door afstand en een totaal gebrek aan affectie. De zoon ‘likte de wonden van de moederliefde.’ (p.16) Moeder doet op een onbeschaamde manier een beroep op de tijd en aandacht van haar zoon. En hij voldoet aan haar eisen, loyaal als een kind kan zijn.

---

Hij schrijft haar verhalen en haar geheimen op. Over Indië, de oorlog, haar man, de vader van haar dochters, zijn halfzussen, het jappenkamp, zijn vader en hij leert haar, en daarmee zijn eigen gemankeerde basis beter kennen. Hoewel, moeder liegt nog steeds en manipuleert tot het laatste moment, dus de waarheid hoeft geenszins waar te zijn. ‘Indië zat in een kist’ en deels blijft dat zo.
 
Moeder gaat dood en zoon heeft levenslang. Er is geen ontsnappen mogelijk aan het oorlogsleed van beschadigde ouders. ​

---

Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Uitgeverij Atlas Contact, Adriaan van Dis en Not just Any Book op Twitter.