Ierland, eind jaren zestig. Als haar man overlijdt, staat Nora er alleen voor met haar vier kinderen. Zij probeert haar leven in een nieuwe vorm te gieten, die aansluit op de veranderde situatie en dan blijkt dat zij zich al die jaren in een aardig comfortabel nest heeft kunnen bewegen. De dood van haar man brengt daar verandering in. Zij gaat weer werken, verkoopt hun vakantiehuis aan zee en probeert haar kinderen te ondersteunen en toch ook weer vrij te laten. Nora laveert tussen mensen en meningen en haar eigen wensen en verlangens. Zij probeert zich voorzichtig te ontworstelen aan de benauwende sociale controle. Dit alles had een sfeervolle, meeslepende roman kunnen opleveren. Ik had niet anders verwacht, had mij zelfs enorm op dit boek verheugd. De schitterende kritieken, het boekenpanel van DWDD incluis, beloofden mij ‘een gewoonweg perfecte roman’ (The Guardian). Het verhaal kabbelt echter voort, zonder enige stroming laat staan golfslag. Ergens onderweg verlies ik de hoop op Een Gebeurtenis en enigszins apathisch lees ik het boek uit, maar echt van harte gaat het niet. Ik ben teleurgesteld. ‘Een moderne klassieker voor de liefhebbers van Stoner’ lees ik op de achterflap als ik het boek dichtsla. Dat klopt! Ditzelfde gevoel kreeg ik namelijk bij het lezen van Stoner van John Williams, waarvan ik ook niet begreep wat men er zo prachtig aan vond. Stoner voerde ik-weet-niet-hoe-lang de boeken hitlijsten aan, tot mijn opperste verbazing. Als ik Nora en Stoner naast elkaar leg, heeft mijn probleem met beide wellicht te maken met de hoofdpersonen. Zowel Nora als Stoner deden mij niets. Ik werd op geen enkele manier door hen geraakt en als Stoner niet levensgroot op de kaft had gestaan, had hij voor mij zelfs geen gezicht gekregen. Ik voelde ook voor Nora geen bewondering, geen afkeer of irritatie. Niets. Dan zijn bijna vier honderd bladzijden Nora mij iets te veel. Spijtig. Ik ken de inspanningen van het schrijven van een boek en hoop van ganser harte dat Tóibín veel andere lezers wel weet te boeien. Ik verheug mij ondertussen weer net zo enthousiast op mijn volgende boek: Ik zag een man van Owen Sheers. Blogdatum 15 januari. Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Uitgeverij De Geus en Not just Any Book op Twitter.
5 Comments
Is dit echt wat gaat gebeuren? Niet alleen diersoorten staan op uitsterven, ook medemensen zijn niet zeker van hun voortbestaan in onze ontwikkelde, zogenaamd beschaafde leefwereld. Dat is de werkelijkheid. Avonturiers Jimmy Nelson, Bram Vis en Hannelore Vandenbussche nemen de loodzware, maar noodzakelijke en haast obsessieve taak op zich om stammen in alle uithoeken van de wereld in beeld te brengen. Want voor je het weet, zijn ze uitgestorven. Het is een missie van levensbelang. Medemensen, mannen, vrouwen, kinderen, de stammen die ze bezoeken van Vanuatu tot Namibië, van Siberië tot Patagonië. Het woord ‘medemens’ impliceert een gemeenschappelijkheid, een overeenkomst met ‘ons’, maar in eerste instantie zijn het vooral de immense verschillen die in het oog springen, zowel in de prachtige foto’s als in het verhaal. Ik schrijf een mail naar Hannelore, last-minute, om haar te vragen waarin zij de overeenkomst gevonden heeft met de stammen die zij heeft leren kennen. Waarin kunnen wij hen vinden, en zij ons? Ik zou graag van ze leren, weten waarin wij hetzelfde zijn, want verschillen zijn er meer dan genoeg. Is er een gemeenschappelijke basis waarop zij kunnen voortbestaan, gebaseerd op wederzijds respect? Of is het onvermijdelijk, hun neergang, terwijl zij een minstens zo groot bestaansrecht hebben op onze aarde als wij. Zij plegen geen roofbouw, zijn niet altijd even vredelievend, maar gooien geen bommen. Hun bestaan tast de aarde niet aan, in tegenstelling tot onze barbaarse, niets ontziende aanwezigheid hier. Op je twee teamgenoten na ben jij, Hannelore, de enige die deze mensen van zo dichtbij heeft meegemaakt, die weet wie ze zijn. Wat zijn jouw inzichten? Kunnen zij overleven? N.B. Ik ben Uitgeverij Brandt en Not just any book ontzettend dankbaar dat ik dit boek van ze heb ontvangen.
|
JES' BLOGIk schrijf. Archief
January 2019
|