En nooit was iets gelogen

Mijn hart maakte af en toe een sprongetje van leesgeluk, in dit boek dat zo bol staat van taalkundig moois, alles even functioneel en zonder onnodige opblazerijen. Prachtige zinnen, vol van geur, kleur en smaak, levensechte karakters spelen de hoofdrol in een aangrijpend verhaal; ik ben geraakt. Hoe bijzonder is het dat mijn hart na al die sprongetjes op de laatste bladzijde ook nog heel even stil staat. Ik lees:

'Zijn durf om een gebrekkig mens te zijn en te blijven.' p. 251

Gebrekkig durven zijn vraagt veel moed. Veel meer moed dan nodig is om buitengewoon bijzonder te wezen of jezelf grenzeloos op de kaart te zetten. Want we willen allemaal reuze graag iets voorstellen. Liefst net zo veel als de buurvrouw of net iets meer.

Uiteindelijk heeft Pepe de moed om zijn onverbloemde verhaal te vertellen. Petje af. Er zijn allerlei redenen om niet alles te vertellen, ook al gaat het om je levenspartner. Mensen houden dingen achter of hebben geheimen, soms zelfs onbewust. Pepe en Juanita, twee in liefde vervlochten levens en zelfs dan wordt de waarheid pas op het sterfbed van Pepe uitgevouwen, als de landkaart van zijn leven. Net dat hij over zijn verleden gelogen had, nee, nooit was iets gelogen, hooguit werd (lang) niet alles verteld. En dat is hem vergeven. Wat een verhaal.

En wij? Wat weten wij van elkaar, nota bene al bijna 25 jaar samen? Wat weten wij van wat wij in een eerder leven hebben meegemaakt, genoten, gevoeld of doorstaan, van onze deugden en gebreken? Wat weten wij werkelijk? Nog steeds heb ik vragen over groot en klein geluk, over schuld, liefde, spijt, pijn en plezier. Over keuzes, vriendschap en trouw. Over jezelf zijn en blijven. Tijd om een flesje wijn open te trekken.

---

Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over deze roman.
Volg Uitgeverij Nieuw Amsterdam, Ellen Heijmerikx en Not just Any Book op Twitter.