Tot op de laatste letter heb ik genoten van dit prachtig geschreven, absurdistische, rauwe en bij vlagen intens humoristische boek van woordkunstenaar Christophe Vekeman. Een vertelling als een cultfilm, waarbij geen woord mag worden overgeslagen dan wel had kunnen ontbreken. De ene zin steekt nog ingenieuzer in elkaar dan de andere. ‘Zeeën van tijd in het verschiet, maar geen spoor van een toekomst.’ Een droom van een zin, waarvan je als schrijver slechts in stilte mag hopen dat er eerdaags eentje van dat niveau uit je pen vloeit. Vele markante personages worden ten tonele gevoerd en zo heerlijk uitgesproken beschreven, dat ik met potlood en papier een haarscherpe compositietekening had kunnen maken. De lijken vliegen de lezer om de oren, al dan niet in stukken. In het fictieve gehucht Abraham gebeurt beduidend meer dan in de gemiddelde provinciestad. Om je in te verliezen, om helemaal in op te gaan en niet meer uit terug te keren. De overtreffende trap van literatuur. Tot zover het applaus. Of ik Marie helemaal door heb? Of ik in deze zee van drenkelingen heb begrepen wie wat deed en waarom? Vele vragen blijven onbeantwoord of antwoorden onopgemerkt. Was Marie nu werkelijk de dochter van...? Huh? En wie vermoordde ...? Waar kwam die en die ineens vandaan? Of juist: Waar is die en die ineens gebleven? Halverwege het boek bekruipt mij het gevoel Waar gaat dit heen? Of beter gezegd: Gáát dit ergens heen? Aan het einde komt alles zoals dat hoort netjes, maar ondoorzichtig samen. Het is gissen naar een ‘clou’, waarbij het doorslaggevende kwartje maar niet vallen wil. Wellicht las ik te snel of met een gebrek aan concentratie op cruciale momenten. Of misschien ging het mij hier en daar gewoon boven de pet. Het zou zomaar kunnen. Het werd mij zo nu en dan te veel en onderweg ben ik de draad een beetje kwijtgeraakt, waardoor onvermijdelijk losse eindjes zijn ontstaan. Meermaals herlezen dan maar? Christophe Vekeman is voor mij een bijzonder grote ontdekking –hoe kan hij in hemelsnaam aan mijn aandacht ontsnapt zijn?- en een inspirerend voorbeeld. Beschaamd voeg ik zijn naam nu pas aan mijn lijst favoriete auteurs toe en spoorslags neem ik een ander boek van hem ter hand met de enthousiasmerende titel 49 manieren om de dag door te komen. Hoezee. Ik heb er zin in. Dit is een blogpost in het kader van de literaire leesclub voor bloggers Een perfecte dag voor literatuur. Lees ook de verhalen van andere bloggers. @arbeiderspers @notjustanybook
0 Comments
Leave a Reply. |
JES' BLOGIk schrijf. Archief
January 2019
|