Onvervuld verlangen

*je leest deze blogpost in 1 minuut, de nadenktijd achteraf kan een stuk langer zijn

Soms eindig je bij het lezen van een boek waar je ook begonnen bent. Bij de titel. Dit gebeurt slechts zeer sporadisch, omdat de noodzaak ertoe in de meeste gevallen ontbreekt. Het kan zijn dat de gekozen titel van begin af aan verklaard is en dus geen vragen oproept, terwijl in andere gevallen het kwartje pas (veel) later valt. Als je de laatste bladzijde van het boek omslaat, heb je als lezer in de regel wel een idee van het ‘waarom’ achter de titel.
De grote goede dingen blijft voor mij echter warrig en dan doel ik niet alleen op de titel, waarvan ik naar de betekenis blijf gissen. Ook op andere momenten mis ik duiding over wat door de hoofdpersonen bedoeld of gewenst wordt.

‘Hou jezelf even bezig, ik regel dit.’ Zo spreekt Don op pagina 113 gewichtig, terwijl hij en Mila een hotel binnengaan. Alsof hij het heeft over iets bijzonders, iets van grote importantie, dat Mila zelf moeilijk voor elkaar zou kunnen krijgen. Vergis ik mij? Of is het wellicht humoristisch bedoeld? Don zal toch niet gewoon bedoelen dat hij bij de receptie van het hotel een kamer gaat boeken? Is dat zo ingewikkeld dat Mila zich dan maar even bezig moet houden? Moet hij dat op die manier zeggen? Blijkbaar wel.

Don boekt inderdaad een kamer en Mila houdt zichzelf bezig. Ze belt haar moeder: een ongemakkelijk telefoongesprek tussen twee mensen, twee werelden. Ik snap niet waarom moeder en dochter zo vreemd met elkaar omgaan. Vervolgens gaat Mila alleen op stap –misschien wel de eerste scene in het boek zonder aanwezigheid van andere hoofdpersonen- en wordt zij verkracht. Zo wordt het duister nog een paar tinten zwarter. Mila laat zich niet gemakkelijk kennen aan de lezer en het valt mij zwaar dat uitgerekend deze verkrachting Mila’s eerste moment ‘in de buitenwereld’ was. Is dit ellendige voorval opgevoerd om Mila’s onvermogen zich te uiten kracht bij te zetten?

Ik lees het boek uit; mijn verlangen mij te kunnen verliezen in het verhaal blijft onvervuld, hoewel het richting het einde beter begint te voelen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken en voor het eerst zoek ik op internet naar recensies van al dan niet toonaangevende critici. Lovend en schitterend van sterren. Waarom? Heb ík misschien iets gemist?

Literatuur is niet altijd doorzichtig, en dat hoeft ook niet. Toch ben ik niet overtuigd van het hoge literaire gehalte van De grote goede dingen. In plaats van mijn passie tot lezen, mijn nieuwsgierigheid en honger aan te wakkeren, moet ik voor mijn gevoel behoorlijk hard werken. Nog dagen na het lezen van De grote goede dingen word ik geplaagd door vragen. Is het boek van Mathijsen literatuur? En waarom twijfel ik daar zo aan? Wanneer is een boek voor mij literatuur? En wat zijn hierin de maatstaven van andere lezers c.q. deskundigen? Is er een duidelijke grens tussen wat wel en wat niet literatuur is?

Wie het weet mag het zeggen!

---

---

Lees ook wat andere bloggers van literaire lees- & blogclub Een perfecte dag voor literatuur schreven over dit boek.
Volg Alma Mathijsen, Uitgeverij De Bezige Bij en Not just Any Book op Twitter.